Ambulant begeleider Monique
Monique Vleugels maakte juist wél een uitstap naar een andere branche. Maar al snel ontdekte ze dat de gehandicaptenzorg toch echt veel beter bij haar paste, en kwam ze weer terug.
“Ik werkte als persoonlijk begeleider op een woonlocatie”, vertelt Monique. “Op zich deed ik mijn werk graag en was ik dol op onze doelgroep. Maar de praktische kant begon me op te breken. De diensten, het opgeroepen worden, de onregelmatigheid. Ik heb kinderen van 18 en 21. Zij wonen nog thuis, maar ik merkte dat ik te veel momenten met hen miste. De voetbalwedstrijden, maar ook gewoon het samen eten. Nu kan het nog, nu wonen ze nog thuis. Dat voelde belangrijk. Bovendien moest ik ook regelmatig sociale afspraken afzeggen vanwege mijn werk.”
Al vaker had ik intern gevraagd of er geen functie in dagdienst voor mij was. Die was er helaas steeds niet. Uiteindelijk ben ik gaan solliciteren, al vond ik dat moeilijk. Ik wilde helemaal niet weg en heb er echt wat traantjes om gelaten. Ik keek ook bij andere gehandicaptenzorgorganisaties, maar dat waren dezelfde diensten. Toen dacht ik breder: misschien een kantoorfunctie? Ik heb namelijk een meao-diploma. Kantoortijden, dat klonk fijn. Maar zelfs mijn dochter zei: “Mam, ga je dan helemaal niet meer in de zorg werken? Dat lijkt me geen goed idee." Uiteindelijk vond ik een baan in de maatschappelijke ondersteuning.”
Die nieuwe baan bleek niet te passen. “De doelgroep was heel divers en de contacten met mensen waren kort en zakelijk. Dat past niet bij mij. Ik wil juist een band opbouwen met iemand. Mensen met een verstandelijke beperking spreken me nou eenmaal echt aan. Ik weet dat ik er goed in ben om met hen te verbinden, en ik vind het fijn dat ik echt iets voor hen kan betekenen.”
Net toen Monique een beetje zat te balen van haar keuze kwam er een oplossing voorbij. “Ik ging koffiedrinken met mijn voormalige manager. Ze vroeg hoe het ging. Ik legde haar uit dat ik twijfelde: moest ik nog wennen of paste deze nieuwe baan gewoon niet bij mij? Ze zei: "Als je wilt kun je terugkomen. Er is een ambulante vacature". Ik ging op gesprek en kreeg de baan. Dat voelde zo goed!
Nu werk ik als ambulant begeleider. Het is een uitdagende functie en heel anders dan op een woonlocatie, maar ik leer veel en vind het ontzettend leuk. Het voelt fijn om terug te zijn op mijn plek, en dat gun ik andere collega's ook. Als ik toen gebruik had kunnen maken van de mobiliteitsadviseurs van Samenkr8 had ik dat zeker gedaan!”